Goed opletten en ruiken tijdens jaarlijkse vossentelling

Op zoek naar burchten

Vorige week trokken de boswachters van Natuurmonumenten het veld in: ‘inventariseren’. Voor boswachters die te veel achter het scherm zitten zijn het de ‘uitjes’, de leerzame momenten. Het zijn ook de tijdstippen waarop ze mogen ‘struinen’. Ze wandelen dan niet op de paden want naast het pad zul je geen hol of burcht vinden. De boswachters kiezen er altijd hetzelfde tijdstip in het jaar voor. In dit geval eind januari. Er zijn nog geen jonge vossen, het is geen broedseizoen en de kans op verstoring is daardoor minimaal. Bovendien is de telling dan elk jaar onder bijna dezelfde omstandigheden.

Opletten en goed ruiken

Over de hobbelige heide, glibberden ze richting Rietschot. Af en toe zagen ze wat reeën in de verte, ook altijd weer bijzonder. Onderweg hoorden ze waar we op moesten letten. De sporen van een das zijn echte krassen. Een vossenpoot is meer een hondenafdruk. De ingang van een konijnenhol is klein, een vossenhol of een dassenhol is veel groter. Een verhoging in het landschap is een ideale plek, daar zitten ze lekker droog. Steek je je neus bij de ingang van een hol dan weet je direct wie de bewoner is. Vossen laten een erg penetrante geur achter.

Niemand thuis

De boswachters kwamen verschillende holen tegen maar vaak was er al langere tijd niemand thuis. Dat kun je zien door de bladeren die de ingang blokkeren. Soms hangt er zelfs al een spinnenweb voor de ingang. Dan kun je met zekerheid zeggen dat het hol niet bewoond is. Is er onlangs nog activiteit geweest dan zagen we wat geel zand voor de ingang met pootafdrukken.

Samenwonen

Een dassenburcht kan zelfs zo groot zijn en zoveel gangen hebben dat er vossen en dassen wonen. Elk diersoort met zijn of haar eigen ingang. Aan het einde van de middag wisten ze dat er een aantal dassen- en vossenburchten zijn in het gebied. Binnenkort gaan ze verder met het inventariseren van een ander deel van het gebied. Zodat ze weten wie er allemaal wonen in het Buurserzand.